Hoewel ze al ruim vijftien jaar aan de weg timmeren, zijn de Colombiaanse Los Pirañas hier bij ons nog altijd relatief onbekend, al kwamen ze wel eens vaker onze richting uit. Daar zou, met deze plaat -hun tweede voor Glitterbeat- en met de reeks concerten, die er aan vastgeplakt is, wel eens verandering in kunnen komen en wat mij betreft, zou dat niks te vroeg komen.

Je kunt dit trio rustig een “supergroep” noemen, want alle drie hebben ze in hun thuisland en daarbuiten best al wat reputatie bijeen gespeeld: Eblis Alvarez deed dat met Meridian Brothers, Mario Galeano met Frente Cumbiero en Pedro Ojeda met Romperayo. Dat zijn allemaal bands die in de eerder traditinele muziek van Colombia een aanzienlijke rol hebben gespeeld en van wie de invloeden ook vandaag doorklinken in de heel bijzondere plaat die ze nu uitbrengen. Die wijkt flink af van de traditionele paden en mengt vrolijk psychedelica, dub, minimal music en cartoon-sounds door elkaar, maar dan wel op een bijzonder aanstekelijke manier, die je onvermijdelijk, al dan niet op je stoel gezeten, laat dansen. De drie hebben een lang verleden samen, want ze kennen elkaar al van op de middelbare school, waar ze, zoals da hoort, met punk en heavy metal begonnen en later gaandeweg hun weg vonden via de zogeheten tropical music waar hun land voor bekend is en daar kwam laten nog de oweg langs de Afrikaanse ritmes bovenop.

Deze plaat maakten ze als een soort lange jamsessie: alles ontstond puur uit improvisatie. Elk van de drie kwam ’s ochtends naar de studio met één of een paar ideetje(s) en daarmee gingen ze dan aan de slag. Tegen lunchtijd waren een paar dingen min of meer uitgewerkt en na het eten werden die dan opgenomen. In nauwelijks een week tijd stond de hele zwik op tape, wat ongetwijfeld te maken had met de relaxte sfeer van Galeano’s thuisstudio, waar ze geen enkele druk ervaarden en waar de spontaniteit haar werk kon doen. Geen truukjes, niks overdubs, gewoon jammen en improviseren en…klaar.

Daarvoor moet je natuurlijk wel van goeden huize zijn en vooral elkaar blindelings aanvoelen. Dat ze alle drie helemaal thuis zijn in de cumbia, in de Latino- en Afrikaanse ritmes hielp natuurlijk ook. Dat alles helemaal live tot stand kwam, maakte dat het vermogen tot improviseren flink aangesproken moest worden, zodat wat als een loop tot stand kwam, uiteindelijk een groove kon worden. Daarin is het trio con brio geslaagd en tracks als opener “El Nuevo Prometeo” of “El Auazo de Javier Felipe” zijn daar heel knappe voorbeelden van. In “Educados por Condorito (y Don Ramón” wordt flink naar Donna Summer geknipoogd en in “Con mi burrito sabanero voy directo al Matadero’ (die titels…!!!) voert highlife de boventoon. Dat levert alles samen een geweldige plaat op, waarvan wellicht later zal blijken dat de elektrificatie van de Latin ermee is ingezet. Boeiend van A tot Z en dus absoluut te ontdekken!

(Dani Heyvaert)